Pamiętajmy o wszystkich zwierzętach. Tych dzikich również, a może w szczególności.

        Kiedy w moim życiu pojawiła się Tajga, można śmiało powiedzieć że stanęło ono na głowie. Bardzo dużo od tego czasu dowiedziałem się o husky, wiele na temat tego jaka masa psów potrzebuje pomocy i ilu ludzi zaangażowanych jest w pomoc im. Cieszy każdy post o nowym, kochającym domu dla czworonogów. Oswajamy je, socjalizujemy, dajemy schronienie i kochamy. 

          Dzisiaj jednak będzie o innych zwierzętach i ludziach, którzy bez fanfar i blasku reflektorów każdego dnia dbają o to, by świat dzikich zwierząt był chociaż trochę lepszy. Jakiś czas temu los postawił na mojej drodze Marzenę Białowolską. Ta niepozorna istota o konstrukcji sucharka okazała się chyba najsilniejszą kobietą jaką w życiu poznałem. Bo wyobraźcie sobie ją biegającą po polu za bielikiem, skaczącą po rowach w poszukiwaniu zwierząt zgłoszonych jako potrącone i przerzucającą tony błota, piachu i Bóg wie czego jeszcze by leczone w ośrodku zwierzęta miały komfort. Tak, można powiedzieć że to reklama, ale nie wstydzę się reklamowania ludzi, którzy wkładają całe serce i każdą wolną minutę w ratowanie zwierząt, które nie trafiają do schronisk kiedy są chore, tak jak psy czy koty, tylko najczęściej są pozostawiane na pewną śmierć, bądź zabijane przez myśliwych bez prób niesienia im pomocy. Fundacja Na Rzecz Zwierząt "Dzika Ostoja" Marzeny Białowolskiej i Michała Kudawskiego jest miejscem niesamowitym. Żyją tam dzikie zwierzęta, które potrzebują rehabilitacji by powrócić do natury. Są też takie, które ze względu na swoją sytuację nie wrócą do natury, ale mają pewność, że nikt nie przerobi ich na pokarm dla myśliwskich psów. 

        Dzisiaj jest szczególny dzień. Dzień w którym przypominam sobie jak wielu jest dobrych ludzi, którym los dzikusów nie jest obojętny. Dziś Marzena z Michałem odebrali samochód kupiony dla "Dzikiej Ostoi" za pieniądze ze zbiórki. To niewiarygodne, ale ludzie przekazali ponad 60 tysięcy złotych, by można było zakupić nowe auto. Cieszę się razem z Marzeną i Michałem, ponieważ ich szczęście jest też moim. Byłem w ośrodku, widziałem dzikusy i miałem okazję wypuszczać ptactwo po rehabilitacji oddając im wolność. Nie ma piękniejszego przeżycia związanego z dzikimi zwierzętami w moim życiu. Idąc lasem, jadąc samochodem, jadąc na rowerze spotykacie dzikie zwierzęta. Być może któreś z nich żyje dzięki Marzenie i Michałowi, ale też dzięki tym, którzy nie szczędzili grosza i przekazali pieniądze Fundacji. Fundacja działa, rozwija się i nadal potrzebuje naszego wsparcia, tak więc pamiętajcie - jest takie miejsce na ziemi, gdzie Bracia Mniejsi mają swoją Ostoję i warto wspierać działania ich opiekunów - Fundacja Na Rzecz Zwierząt "Dzika Ostoja".

       

Jak pies z kotem, czyli powitanie nowego członka rodziny.

Na początku był chaos...
Nieeeee, na początku była Zołza. Kilkanaście lat temu pewna kocia dziewka z Prószkowa trafiła do mnie jako kilkumiesięczna przytulanka. Jednak z tej przytulanki wyrosła niezależna, nie znosząca konkurencji i niechcianych (czyli wszystkich) gości, chwilami wredna kocica o jakże wdzięcznym imieniu Zołza. Jako że Zołza wita wszystkich w naszym domu, więc i podczas wizyty przedadopcyjnej nie omieszkała przywitać Tajgę. Jak przebiegło owo spotkanie możecie zobaczyć na filmie i chyba nie ma sensu tego komentować. Tyle że ostrzegam - jest to film dla ludzi o mocnych nerwach.
Do dziś jest podobnie, tyle że z mniejszym nasileniem. Kot pilnuje żeby pies nie wchodził na kanapę i inne meble, a także doskonale dba o swoje bezpieczeństwo, wychodząc z założenia że najlepszą obroną jest atak. Do dzisiaj się śmieję w duchu pamiętając minę Uli patrzącej na tą akcję :) 

       Oto my. Para niezmieszana, wedle wielu osób które nas znają niewiele mamy wspólnego z tzw. przeciętnym posiadaczem psa i jego pupilem. 

Tajga - przedstawiciel rasy Siberian Husky. Moim zdaniem to nie pies, bo husky to nie pies, to charakter, dzikość, pęd za przygodą i ogromna, nieodparta wręcz potrzeba przemieszczania się. Dlatego nazwałem ją córką Purgi - syberyjskiego wiatru, który pędzi przez mroźne, dziewicze tereny Syberii smagając zimnem i śniegiem całą okolicę. Tajga to dziewczyna o anielskim sercu, kocha każdego, dla każdego jej pyszczek jest gotowy do całowania. No i ja - Maciek, znany w pewnych kręgach jako Jarzyna ze Szczecina - kto biega ten wie ;) Kiedyś byłem normalny - teraz mam husky. To wyklucza bycie normalnym, poukładanym i zorganizowanym. Tajga dezorganizuje życie bardziej niż mój syn. Potrafi wsadzić nos wszędzie, obudzić się i zażądać zabawy w najmniej do tego odpowiedniej chwili. Jako totalnie zielony w kwestii wychowywania psów, przepraszam - wilków, człowiek nie było łatwo okiełznać jakże dynamiczny i dziki charakter lisicy. Po dwóch latach wspólnego mieszkania poznaliśmy się, trochę się o sobie dowiedzieliśmy i zawarliśmy coś, co można nazwać paktem o współpracy na niezbędnym minimum. Tajga w ramach tego paktu zaprzestała sikania i robienia kupy w domu, zjadania reklamówek, dziecięcych zabawek, pampersów, śmieci, wszystkiego co nieopatrznie zostało na wierzchu itp. Odmówiła za to zaprzestania ciągnięcia na smyczy, skakania na psy i ludzi w celach imprezowych oraz nękania kota Zołzy. Ja ze swojej strony obiecałem jej że póki pakt będzie trwał, nie przerobię jej na kurczaka w pięciu smakach, co jej wielokrotnie obiecywałem, będę ją karmił i nie pozwolę by zjadł ją jakiś pies, którego uzna wbrew jego woli, za doskonałego kompana do gryzienia się po uszach ;) 

Tak więc żyjemy na jednej powierzchni, czasem się tuląc a czasem kłócąc, czyli jak przysłowiowe stare dobre małżeństwo. Tyle tytułem wstępu, a teraz do rzeczy...
.
.
.

Tajga to pies jakich w naszym kraju coraz więcej. Pies porzucony. W jakich okolicznościach nie jest do końca wiadome, ale to ma najmniejsze znaczenie. Do mnie trafiła mając siedem miesięcy i będąc już pod koniec terapii po parwowirozie z którą została znaleziona w lesie, w stanie skrajnego wycieńczenia. Po rajdzie przez Polskę w poszukiwaniu leku, który uratuje jej życie wylądowała w Szczecinie, w domu gdzie psy mają swój raj i ostoję. Mieszka tam człowiek o złotym sercu, który poświęca czas, siebie i mienie prywatne by przechowywać takie nieszczęsne znajdy i nigdy się nie skarży, a największą satysfakcję ma gdy jej podopieczny/na znajduje nowy, kochający dom. Ula - szacunek dla Ciebie. 

Kiedy Tajga już doszła do siebie i można było pozwolić jej trochę poszaleć Ula zabrała ją na spotkanie grupy biegowych maniaków. Tam się spotkaliśmy. Taki był nasz początek. Tajga - siedmiomiesięczna, uratowana przed śmiercią lisica, której nikt nawet nie nauczył co to znaczy zachowanie czystości, z ogromnym lękiem separacyjnym i ja - czterdziestoletni facet pół życia mieszkający jedynie z kotami, spodziewający się potomka. Każdy doświadczony psiarz który zna rasę powiedziałby że to się nie może udać. Mieliśmy jednak jedną wspólną cechę, która spowodowała że potrafimy ze sobą żyć - oboje czerpiemy niesamowitą przyjemność z biegania. Oboje stając na ścieżce i ruszając do biegu mamy na pyskach i w oczach wymalowaną radość...

Blog powstał by opowiedzieć Wam jak wygląda życie w takim "zestawie". Postaram się wrzucić trochę historii z naszych dwóch lat wspólnego życia, będzie i o tym co dzieje się aktualnie.